Pośród licznego tłumu, któremu Pan mówi te słowa, szuka On sobie współpracownika i raz jeszcze powtarza: Któż jest człowiekiem, co miłuje życie i pragnie widzieć dni szczęśliwe? (Ps 33,13 Wlg). Jeśli słysząc to, odpowiesz: „Ja”, rzecze ci Bóg: Skoro chcesz mieć prawdziwe i wieczne życie, powściągnij swój język od złego, od słów podstępnych twe wargi. Odstąp od złego, czyń dobro; szukaj pokoju, idź za nim (Ps 34[33],14—15). Gdy tak będziecie postępować, oczy Moje zwrócone będą na was, a uszy moje otwarte na prośby wasze. I zanim mnie wezwiecie, powiem: «Oto jestem» (Iz 58,9). Cóż dla nas milszego, bracia najdrożsi, nad ten Boży głos zaproszenia? Oto w swej łaskawości Pan sam ukazuje nam drogę życia.

RB, Prolog 14-20

Aspirantura

Gdy zgłasza się ktoś nowy do klasztoru , nie należy go łatwo przyjmować, lecz, jak mówi Apostoł, badajcie duchy, czy są z Boga (1 J 4,1). Tak więc gdy ktoś przyjdzie i będzie kołatać wytrwale, gdy okaże się po czterech czy pięciu dniach, że potrafi znosić cierpliwie wyrządzane mu przykrości i utrudnienie wstąpienia a prośbę swoją ciągle powtarza, wówczas należy mu pozwolić na wstąpienie. A niech przez kilka dni pozostanie jeszcze w celi gości.

Kandydatka do życia monastycznego przed wstąpieniem przyjeżdża do klasztoru jako gość. Wstępując do klasztoru, kandydatka rozpoczyna Aspiranturę.

Aspirantura – to pierwsze poznanie klasztoru przez kandydatkę oraz kandydatki przez wspólnotę klasztoru. Aspirat składa się z serii kontaktów i dłuższych pobytów kandydatki we wspólnocie. Aspirantura powinna trwać minimum dwanaście miesięcy. Może zostać przedłużona zależnie od potrzeby, ale nie ponad dwa lata. Podczas aspirantury kandydatki powinny wzrastać i dojrzewać, aż do definitywnej decyzji podjęcia życia zakonnego w określonym klasztorze.

Aspirantura w klasztorze przewidziana jest dla dziewcząt, które przejawiają łaskę powołania, ale nie mają odpowiedniego wieku lub przygotowania do życia zakonnego. W tym czasie kandydatka może uzupełniać swoje wykształcenie.

Aby być przyjętą do klasztoru trzeba mieć ukończone 18 lat.

Kandydatka przedstawi następujące dokumenty:

• Podanie
• Życiorys (napisany własnoręcznie)
• Świadectwo chrztu i bierzmowania
• Świadectwo ukończenia szkoły i katechizacji
• Świadectwo zdrowia
• Opinia księdza proboszcza

RB 58, 1-4

Postulat

Postulat ma na celu bliższe zapoznanie się z życiem wspólnoty oraz głębsze rozeznanie tego, do czego Pan powołuje ” Czy rzeczywiście szuka Boga…” Z Bożą pomocą, często za pośrednictwem siostry, która „umie pozyskiwać dusze” (por. RB 58,6), postulantka odkrywa to co istotne.

Nowicjat

Nowicjat trwa 2 lata. Rozpoczyna się obrzędem obłóczyn, wówczas siostra otrzymuje nowe imię zakonne. Nowicjat jest czasem dalszego pogłębienia formacji zakonnej. Nowicjuszka wchodzi w ten sposób w głębszą relacje z Chrystusem, którego oblubienicą stanie się przez złożenie ślubów.

Pierwszy rok, to tak zwany rok kanoniczny, podczas którego siostra ma więcej okazji do modlitwy, ćwiczenia się w cnocie ubóstwa. Kontakt ze światem zewnętrznym w tym z rodziną jest znacznie ograniczony.

Drugi rok nowicjatu – poświęca się dalszemu pogłębieniu formacji i studium. Nowicjuszka wówczas bierze większy udział w życiu i pracach wspólnoty.

Profesja czasowa

Profesja czasowa następuje po ukończeniu dwuletniego nowicjatu w momencie złożenia przez siostrę pierwszych ślubów. Formuła ślubów mniszych w naszych klasztorach benedyktyńskich różni się od innych zakonów. Podczas mszy świętej profeska czasowa odczytuje w obecności wszystkich zebranych w kaplicy sióstr swoją kartę profesji, którą własnoręcznie podpisuje i składa na ręce przeoryszy. Siostra ślubuje:

– stałość, (stabilitas)

– nawrócenie obyczajów ( conversatio morum) – co obejmuje ślub czystości oraz ubóstwa

– posłuszeństwo (oboedientia) według Reguły Świętego Benedykta.

Następnie otrzymuje habit, biały welon oraz Regułę i Konstytucje.

Profesja wieczysta

Profesja wieczysta – jest ślubem uroczystym. Śluby składane są na ręce przełożonej w obecności sióstr i świadków Kościoła podczas uroczystej Mszy świętej. Profeska wypowiada słowa ślubowania i na ołtarzu składa kartę ślubów, zobowiązując się do przestrzegania ich i do modlitwy za Kościół i w imieniu Kościoła. Otrzymuje czarny welon, wianek na znak całkowitego oddania się Chrystusowi i brewiarz aby nieustannie wstawiała się za zbawienie świata. Profeska otrzymuje również kukullę – uroczystą szatę Zakonu Świętego Benedykta, aby poprzez zachowanie złożonych ślubów, połączyła się z Bogiem i Jego Aniołami oraz świętymi, którzy ten sam strój nosili.

Konsekracja dziewic

Konsekracja dziewic jest to szczególne błogosławieństwo Kościoła dla dziewic zaślubionych Chrystusowi, czego znakiem jest obrączka: Chrystus mnie poślubia!

Formacja stała

Po profesji wieczystej każda Mniszka jest zobowiązana do dalszej formacji duchowej, naukowej i praktycznej pod kierunkiem przełożonej, o czym stanowi kan. 661 Kodeksu Prawa Kanonicznego. Formacja ta odbywa się poprzez modlitwę wspólnotową, osobistą, czytanie duchowe, studium, rekolekcje, kierownictwo duchowe, dni skupienia, dni formacji, konferencje i wykłady. Ma to pomóc Mniszce żyć pełnią powołania monastycznego, realizując w ten sposób swoje poświęcenie Bogu.